Zesłanie

Opis

Widzę wyraźnie, jak niczego przedtem ani potem: przy samym stole, plecami do okna w szynelu, w czapce na głowie, stoi enkawudzista, jakby ogarniając całą izbę i nas wszystkich; obok - w kurtce przepasanej, z baranim kołnierzem, bez czapki, zwrócony w kierunku enkawudzisty i naszym, już z opuszczonymi rękami - ojciec; przy piecu, prawie tuż przed nami - mama; i my - na piecu, w górze, pod samym sufitem. I słyszę ten przejmujący, nie do opisania, płacz - Marysi, Ireny i Staszka. Słyszę go teraz, w tej chwili, po tylu latach. Słyszę go i przejmuje mnie drżeniem…