Prawda życia. Formacja ciągła umysłu wierzącego

Opis

Ktoś powiedział, że wszyscy żyjemy dzisiaj w pewnego rodzaju Disneylandzie, krainie, gdzie prawdę można sobie dowolnie wynajdywać, albo że jesteśmy w epoce wirtualnej, gdzie prawdą jest to, co pojawia się na jakimś displayu (T. Radcliffe). Do tego świata jest posłany wierzący, aby zanieść Dobrą Nowinę, że prawda istnieje, że jest sprawą poważną i że człowiek może ją odkryć. A nawet stała się ona człowiekiem w Jezusie Chrystusie. Od tamtej pory prawda przestała być tematem do studiowania, a stała się pasją, spójnością życia, formacją przez całą egzystencję i całe życie, formacją całej osoby.
Od tamtej pory posłaniec prawdy nie może się zadowolić mówieniem, przepowiadaniem i przekonywaniem, ale jest wezwany przede wszystkim do bycia prawdziwym, prawdziwym w słowach i uczuciach, w obliczu i w gestach, prawdziwym w tym, co celebruje i w tym, co głosi, zgodnie z prawdą, która jest w Chrystusie Jezusie: prawdą ukrzyżowaną, prawdą kogoś, kto jest gotowy oddać życie za to, w co wierzy.
Niniejszy tekst opowiada o egzystencji kapłana i osoby konsekrowanej jako ciągłym poszukiwaniu prawdy, zapoczątkowanym pewnego dnia po usłyszeniu obietnicy Mistrza: „Prawda was wyzwoli!”. I celebrowanym aż do końca, kiedy samo życie się wypełni w najbardziej prawdziwym czynie: śmierci, która upodobni nas do Chrystusa, całej Prawdy.

Pięknie jest żyć jako bracia w Kościele, w którym idzie się naprzód, dzieląc się nawzajem tym, co nazywa się przyjacielską posługą prawdy.

Prawda życia jest trzecim tomem z serii poświęconej formacji permanentnej. Ojciec Amedeo Cencini podejmuje w książce tematy opisane we wcześniejszych częściach, kładąc nowe akcenty i wskazując na nowe odniesienia. Tekst opowiada o egzystencji kapłana i osoby konsekrowanej jako ciągłym poszukiwaniu prawdy, zapoczątkowanym pewnego dnia po usłyszeniu obietnicy Mistrza: „Prawda was wyzwoli!”. Prawda ta powinna być celebrowana aż do końca, kiedy samo życie się wypełni w najbardziej prawdziwym czynie: śmierci, która upodobni nas do Chrystusa, całej Prawdy. Myśli autora są szczególnie inspirujące dla wszystkich kapłanów. Zwracają uwagę na coś, co słusznie bywa nazywane „grzechem pierworodnym” kleru, zwłaszcza diecezjalnego, a mianowicie na indywidualizm.
Inne fragmenty, jak te dotyczące dokształcenia, które zresztą wiąże się z formacją permanentną „kierowaną przez instytucję” i przeważnie adresowane jest do grupy (diecezjalnej lub zakonnej), będą czytane z wyjątkowym zainteresowaniem przez osobę przewodzącą wspólnocie, która jest do tego w szczególny sposób zobowiązana.