Wokół deklaracji "Dominus Iesus

Opis

Deklaracja Dominus Iesus została wydana przez Kongregację Nauki Wiary i podpisana przez jej prefekta kard. Josepha Ratzingera 6 sierpnia 2000 roku. Wcześniej, 6 czerwca 2000 roku, zaaprobował ją papież Jan Paweł II. Zasadniczą treść i cel tego dokumentu wyraża jego podtytuł: O jedyności i powszechności zbawczej Jezusa Chrystusa i Kościoła. Deklaracja przypomina tradycyjną naukę katolicką dotyczącą tych podstawowych prawd, które zaczęły się jakby rozmywać wśród różnorodnych opinii. Podany w Deklaracji wykład prawd wiary nie obejmuje całości doktryny, tylko te jej ele­menty, które zostały błędnie i jednostronnie zinterpretowane.

Deklaracja nabrała szerokiego rozgłosu głównie za sprawą mediów, które nagłaśniały przede wszystkim negatywne reakcje na podstawowe tezy w niej zawarte. Negatywne zaś oceny płynęły tak ze stro­ny Kościoła ewangelicko-augsburskiego, reformowanego, anglikańskiego, niekiedy również i prawosławnego, jak i ze strony wyznawców innych religii. Dlaczego reakcje te były tak ostre?

Odpowiedzi na to pytanie szukamy w rozważaniach autorów piszących w niniejszej publikacji, w której oprócz deklaracji Dominus Iesus zamieszczamy referaty wygło­szone podczas sympozjum zorganizowanego przez Instytut Teologii Fundamentalnej KUL dnia 15 listopada 2000 roku oraz inne teksty ściśle z nią związane. Nie są to klasyczne komentarze do Deklaracji, ale analizy głównych problemów w niej zawartych, ukazujące także ich implikacje teologiczno-fundamentalne. Głównym motywem sympozjum i niniejszej pracy nie były kontrowersje, jakie zrodziły się wokół Deklaracji, ale ukazanie katolickiego, pogłębionego rozumienia tych prawd, o których dokument ten traktuje. Deklaracja chroni bowiem przed ich rozmyciem, a nadto pozwala zachować katolicką tożsamość oraz stanowi wytyczne do dalszych badań. Czytelnicy znajdą tu też uwagi krytyczne i określone propozycje dalszych poszukiwań.