Milczenie i powściągliwość w mowie w Biblii i tradycji mniszej

Opis

Starożytne reguły mnisze często wspominają milczenie jako jeden z warunków skupienia, otwarcia się na działanie łaski Bożej, a także właściwego podejścia do innych ludzi.

Także dzisiaj milczenie należy do wartości, o których często się mówi, ale we współczesnej cywilizacji dominuje zalew słów i różnego rodzaju wiadomości, obrazów dźwięków przekazywanych bardzo szybko i w wielkiej ilości przy pomocy nowoczesnych środków. Komunikacja należy do wielkich zdobyczy współczesności, a jej wartość w stosunkach międzyludzkich, handlowych, naukowych i politycznych jest bardzo ceniona. Jednak często w życiu zwykłych ludzi obok rzeczy ważnych i cennych przekazuje się to, co niszczy człowieka albo odwraca od wartości istotnych, zajmuje uwagę tym co płytkie, powierzchowne, na pozór atrakcyjne.

Aby człowiek poznał swoją wartość, a właściwie ją odzyskał, wydobył spod zalewu powierzchownych błyskotek, musi wyjść z tego, co oferuje współczesna cywilizacja konsumpcyjna, znaleźć czas na spokojną refleksję w ciszy w oparciu o Boże Objawienie i myśli mistrzów życia duchowego, którzy sami zakosztowali samotności i dzięki niej poznali lepiej samych siebie, swoje odniesienie do Boga i do drugiego człowieka.

Życie mnisze w chrześcijaństwie rozpoczęło się od ucieczki, wyłączenia ze spraw tego świata. Cywilizacja zwraca uwagę na człowieka, jego godność i wolność, ale często rozumiane w sposób cząstkowy, przy bardzo silnym podkreślaniu jednych elementów i równoczesnym pomijaniu, lekceważeniu, przemilczaniu innych. Refleksja nad Biblią pozwala ujrzeć człowieka w jego odniesieniu do Boga, do innych ludzi i do całego stworzenia, sformułować jego prawa i obowiązki, określić sposoby postępowania prowadzące do rozwoju albo do niszczenia człowieka i szeroko pojętego środowiska, w którym żyje.